Türk milleti kadim bir soydan gelen bir milletin adıdır. Binlerce zaman aşımından günümüze kadar birçok deneyim, tecrübeleri de birlikte günümüze kadar ulaştırmıştır. Türkler yaşayışıyla, medeniyetiyle, davranışlarıyla başka milletlere benzemezler. Her nedense Türklerin dilini ellerinden almaya, yabancı kelimelerle parçalamaya çalışan emperyalistler vardır.
Arapça sanılan, aslında İbranice olan isimlere bir bakalım; Gabrail: Cebrail- Michael: Mikail- Davit; Davud- İsaac: İshak- Mausa: Musa- Solomon: Süleyman-Eve: Hava- Âdem: Âdem- Abraham. İbrahim- Usain: Hüseyin- Elias: İlyas- Noah: Nuh- Jacop: Yakup- Jasnin: Yasemin- Josef: Yusuf- Aoron: Harun-ofek: ufak- paşut: basit- yıtom: yetim- şelom; selam- gihinom: cehennem-şıniya: saniye- meara: mağara- Aynı olan kelimeler, fil, şemsiye zeytin, politika kimya, limon, şeker, kahve… Örnekleri çoğalmak mümkündür. Her iki dilinde beslendiği diğer diller sayesinde azda olsa ortak kelimeler mevcuttur. Bunların yerine çocuklarımıza Türkçe isimler versek ne olur? Arapça, İbranice, Farsça, Yunanca, İngiliz… Başka kültürlerin isimlerini kullanmak zorunda mıyız? Araplar, ev temizliği yapan kızlara, “ Ayşe” derler. “Fatma” sütten kesilmiş, demektir. “Hatice” vaktinden önce doğmuş, demektir. “ Zeynep” tombul demektir.
Türk isimlerinden bazıları; Çiçek, Gül, Nergis, Gonca, Bilge, Alp, Irmak, Deniz, Doğa, Başak, Begüm, Burcu, Türkan, Türkü, Hatun, Öykü, Pınar, Işık, Sevim, Toprak, Ülkü, Gül kız, v.b… Binlerce güzelim isimler dururken, neden yabancı isimler koymayı tercih ederiz.
Osman; Arapça isim. Çelik kan- sağlam-genç- şahin- yılan/ ejderha yavrusu.
Bekir; ilk doğan ( sabah erken doğan)
Hüseyin; sevilen kişi, küçük olan, hür, özgür, güzel olandır.
Ömer; Hayat- canlılık- yaşama sebebi.
Ali; Yüce- ulu- yüksek.
Hasan; Güzel- iyi ve hayırlı iştir.
Öz Türkçemizde “ Yiğit” gibi bir isim dururken, el kadar çocuğa yılan yavrusu ismin konulması akıl karımıdır. Türk milleti içinde hala İslam dini ile Arap kültürünü ayıramayan insanlar var. Bilmeden koyu bir şekilde Arap milliyetçiliğine savrulduğumuzun farkına varmalıyız. Nasıl bir değişime uğradığımızı görmeliyiz. Türk ismini vermemekle başka ülkelerin hayranlığı başlar. Dilinin özünü unutursun. Kültürüne, geçmişine yabancı olursun. Özünün dışında herkese, her şeye benzemeye çalışan bir nesil yetiştiririz.
Milli benliğini korumayan vatanını, toprağını da koruyamaz. Türkçe konuş, Türk yaşa; “ Bu günden sonra divanda, dergâhta, çargâhta, mecliste ve meydanda Türkçeden başka dil kullanılmayacaktır.” Karaman oğlu Mehmet Beydir.
Türkçe konuş! Türkçe selamlaş. Türkçe Düşün. Türkçe oku. Türkçe yaz. Türkçe dua et. Türkçe giyin, gez. Türkçe sev! Türk gibi yaşa, Türk gibi öl.
Türklerin özellikleri: Türkler edepli, terbiyeli, akıl ve azimlidir. Hoşgörülüdür, tedbir sahibidir. Salam yapılıdır, cesurdur, kahramandır. Temiz kalpli, açık sözlü, açık yüreklidir. Teşkilatçıdır, itaatin, emir komutanın ne olduğunu çok iyi bilir. Tabiat ile iç içe olduğundan, mücadeleyi, zorluğu sever. Hayatın, yaşamın zorluklarını bilir. Tabiatı doğayı sever korur. Çalışkandır, sürekli olarak kendisini aşmak, yenilemek ister. Sadelikten hoşlanır, kısa, öz konuşur uzun boş sözlerden nefret ederler. Demiri erken dönemde keşfetmiş, demiri çelik haline sokarak silahlarını güçlendirmişlerdir. Aman diyene, mazluma, kadına el kaldırmazlar. Türklerin atası; Yafes’in oğludur. Yafes ise hem Kitap-ı Mukaddes’ de, hem de Kur’an da adı geçer. Nuh’un Oğludur.
