Bir işçinin eli değdi yarınlara,
Bir gazetecinin haberi uçtu yurduma,
Yüreği parcalandı hepsinin,
Hakkı verilmedi hiç kimsenin.
Kalemler adaletsizce kırıldı,
Korkudan kör oldu gönüller,
Ve halk püskürtüldü bir sahtekarın elinden,
Ruhumuzun gıdası da uçtu bedenimizden.
Bir dilim ekmekteydi umut,
O da alındı gitti ve artık sen bunu unut,
Oynandı insan şerefiyle,inancıyla,
Büyük yalanlara inandılar,kandırıldılar
Ülkemin dört bir yanı yıkık dökük kaldı,
İçler acısı bir hayatın son buluşuydu adeta,
Yaraları iyileştirmek hiç kolay değildi,
Paramparcaydı hayatlar,elde avuçta bir şey kalmadı.
Dokunulmazdı bir çocuğun gökyüzüne dokunuşu,
Umut akıyordu gözlerinden, her şeyi unutturuyordu.
Oyun içinde mızıkçılık yapmak en çok onların hakkıydı.
Peki ya siz çürük sistemin çürük elmaları, oyun bozan olmayı bu kadar çok mu sevdiniz?!