Bilindiği gibi İstanbul Eski Valisi FETÖ’cülükten yargılanmakta… Savunmasında, medya manşetlerine yansıyan bir de söz etmiş.
“Ne İsa’ya, ne Musa’ya yaranamadım.”
Bu sözün özü şudur: “Ben hem iktidara, hem de FETÖ’ye yaranmak için elimden geleni yaptım. Ama görüyorum ki, ikisine de yaranamamışım.”
Oysa, Vali, ilde Türkiye Cumhuriyeti Devleti’ni temsil eder. Bulunduğu ilin en büyük ve en yetkili yöneticisidir. O ilin başıdır. Ne AKP’nin, ne “FETÖ” terör örgütünün, ne de başka bir gücün adamı değildir.
Ona yetki veren ve görev tanımını yapan Anayasa ve yasalar, neleri yapıp yapamayacağını belirlemiştir.
Anayasa ve yasalara göre, uyması gereken temel ilke, bulunduğu ilin yurttaşlarına hukukun üstünlüğünü ve yurttaş eşitliğini gözeterek, gereken hizmetlerin verilmesini sağlamaktır.
Bu yetki ve görevleri kullanırken de, yaranma gereği duyacağı hiç bir üstün güç ve makam gözetemez.
Onu bağlayan ve yararlı olmak zorunda olduğu tek güç Türkiye Cumhuriyeti Devleti ve Türk Ulusunun o ildeki yurttaşlarıdır…
Vali, savunmasıyla kendisini mağdur edilmiş göstermeye çalışmakta, AKP İktidarının da, FETÖ’nün de kendisine haksızlık ve vefasızlık ettiğini anlatmak istemektedir…
Hani “Şecaat arz ederken, merd-i kıptî sirkatin söyler.” sözünün tam yerine geldiği bir durum.
Vali’nin bu savunması “ikrar”dır, “itiraf”tır.
“Ben Devlete değil, AKP İktidarına ve FETÖ’ye yaranmak için çalıştım.” demektedir.
Bir demokratik, laik, sosyal hukuk devletinde, yargı bağımsızlığı da varsa, her ne yaptıysa, bu yönetim uygulamaları suç oluşturmuştur.
Sanki, başkaca kanıt aranmasını gereksiz kılmaktadır…
Üstelik yargı önünde açıkça itiraf edilerek, tutanaklara geçirilen bu yönetim anlayışı, AKP İktidarı döneminde pervasızca yaratılan, Türkiye Cumhuriyeti’nin yargısına, bürokrasisine, eğitim, sağlık, askerlik ve güvenlik kurumlarına yerleştirilen partizan/yandaş yönetim kadrolarını ele veren bir suç duyurusu niteliğindedir.
Asıl şaşırtıcı olansa, savunmanın bu boyutuna ilişkin demokratik ve hukuksal nitelikli bir tepkinin kamuoyundan gelmemesidir…