Kaç defa söylemek zorunda kaldım bilmiyorum,bu yollardan sana gelirken.
Kaç defa aktı gözlerim yumruk yumruğa Kızılırmak, Yeşilırmak demeden.
Bu sabah yeniden temizleniyor yüreğim geceden kalma toprak kokusuyla. Kaç defa ismimle uyandırmaya çalıştılar Kalkamadım, uyanamadım. Böyle olmaz bırakın, rahat bırakın ki ağlamadan uyanayım solmuş sarı çiçeklerim yeniden canlansın.
Kaç kere kefenden değil, zihinden seslendim size. Bilim adına kadavralardan. Yürek mi yedin sen hala insan kalabilmiş atalarından?
Hakemin son çırpınışları bunlar. Hilesiz hurdasız kalabilen üniformalarda. Bedensiz iskeletsiz kalan yurttaşların kalelerinden ayrılan şövalyelerinden.
Kız kaçıran gibi bazen çocuksu, operadaki sesini hala kaybetmeyen, coşkuyla ses veren bir hayat gibi. Cıvıldayan bir kuşu yeniden canlandırmak gibi.
O hepsini sentezleyenlerden, sense bunu göremeyenlerden.
Bana sesli okur musun yarın öbür gün göç eylersem saksıda fesleğenlerden, Akdeniz’den, Ege’den, kekiklerden, suya can veren hidrojen kıvamında oksijenlerden.
Bana tanrı olur musun? Önce kendinden sonra gamlı kederden aşk tazeleyenlerden.
Bir gün biterse sahnede oyunlar, bırak kalsın sadece sesler. Dinlesin sevişmelerimizi, yıldızların en ucra köşesi. Unutmasın ki şunu ,akşam üstleri de dahil günaydın olsun. Bu yüzden hep sendeyim bütün dünya duysun.