Uzun bir aradan sonra merhaba demek istiyorum. Okulların açılması ve ders yüküm ve akademik çalışmalarımın birikmişliği ile yazılarıma biraz ara vermek zorunda kaldım. O yüzden ayaklarımın üstünde durmakta zorlanıyorum. Çok yoruluyorum dostlar çok…
Kendi ayakları üstünde durmak çocukluğumuzdan beri duyduğumuz bir deyimdir. Başkalarına muhtaç olmamak anlamına gelen bu söz özelikle gençlik yıllarında bir çok kişi için önem arz eden bir durumdur. Kendi paranı kazanmak, kendi evini tutmak, kendi kendine kavrulmak …
Aslında bakıldığında ayakları üstünde durmak öyle düşündüğümüz kadar çok önem arz eden bir şey mi? Tartışılır kanımca. Asıl önemli olan başkalarıyla el ele omuz omuza kol kola yaşabilmek olduğunu anlamak için hayatımın 35 yıllını devirip, diğer tarafa geçip başkalarını tanıdığımda kendim olmanın aslına bakarsınız başkasına bağlı olduğunu daha iyi anlıyorum.
Öğretmenliğimin ilk yıllarında gittiğim köy okulunda yerlere çöp atılmaması gerektiğini çöp arabasının gelip çöpleri alacağını söylediğimde bana gülen öğrencilerim şunu dedi. Köylere çöp arabası gelmez hocam. İki gün sonra bana tavuk getiren öğrencim herkesin tavuğu var sizin niye yok çok şaşırdım o yüzden bu tavuğu getirdim demişti. O günden sonra anladım ki, onunla benim aramda bir fark yok. Ben yaşadığım yeri kişi kendinden bilir işi misali her yere çöp arabası gelir sanırken, o herkesin tavuğu var sanıyordu. O günden itibaren beni ben yapanın aslında onlar olduğunu anlamam için yılların geçmesi gerekliydi.
O günden sonra düşündüğümde anladım ki, kendim sandığım şey biraz önce okula yolladığım oğlum ve işe yolladığım eşimden bir tutam, bu yazıyı okuyan sizden bir ses, gülüş, yorum. Dün gece seyrettiğim filmdeki oyuncudan bir mimik, bakkala… Ben olmak kendin olmak başkaları olmadan olacak bir şey değildir.