Emekli: Bu İktidarın Gözünde Yük, Sandıkta Hatırlanan Rakam

Türkiye’de emekli olmak, artık bir ömürlük emeğin taçlandığı bir dönem değil; tam tersine, iktidarın gözünde “bütçeye yük”, “sabır testi” ve seçimden seçime hatırlanan istatistik kalemi. Çalışırken “baş tacı” denilen milyonlar, emekli olur olmaz devletin sırtında fazlalık muamelesi görmeye başlıyor.
İktidarın emekliye bakışı nettir: Az ver, çok konuş.
Rakamları süsleyip, yoksulluğu makyajla gizle. TÜİK’in makyajlı enflasyonu ile yapılan zamlar, çarşı pazarda ilk adımda buharlaşır. Emekli maaşı daha hesaba yatmadan erir; çünkü iktidar, gerçeği rakamlarla değil, söylemlerle yönetmeyi tercih eder.
“Enflasyona ezdirmedik” denir.
Peki soralım: Hangi enflasyona? Market rafında yazan mı, TÜİK bülteninde yazan mı?
Emekli, bültene değil sepete bakar. Sepet boşsa, nutuk dolu olsa ne yazar?
Bayram ikramiyesi…
Bir zamanlar “müjde” diye sunulan, bugün torun harçlığı bile etmeyen bir sadaka kalemine dönüştü. Emekliye sadaka kültürü reva görülürken, yandaş müteahhitlere milyarlar “teşvik” diye akıtılıyor. Emeklinin payına ise sabır, şükür ve bol bol nasihat düşüyor.
İktidarın dili de zihniyeti kadar sorunlu.
“Emeklilerimiz başımızın tacı” denirken, aynı ağızdan “kaynak yok” denebiliyor. Ama nedense kaynak, saraydan, lüks araç filolarından, örtülü ödenekten, garanti ödemeli projelerden hiç eksik olmuyor. Kaynak yoksa, emekliye yok.
Kaynak varsa, başkalarına var.
Daha vahimi şu: Emekli, bu ülkede artık bir hak sahibi değil, bir lütuf bekleyeni konumuna itildi. Oysa emekli maaşı bir bağış değil; yıllarca ödenmiş primlerin, alın terinin karşılığıdır. Ama iktidar, bunu bilerek ya da bilmeyerek unutturmak istiyor.
Seçim yaklaşınca tablo değişir.
Bir anda emekli hatırlanır, birkaç puanlık artış “tarihi zam” diye pazarlanır. Kamera önünde tebessüm, sandık geçince yine sessizlik. Emekli, bu ülkenin hafızasıdır ama iktidar onu kısa süreli bir kampanya malzemesi olarak görür.
Bugün Türkiye’de emekli olmak demek;
– Pazarda etikete bakıp geri koymak,
– Eczanede ilaçtan kısmak,
– Doğalgaz faturasını düşünerek ışığı erken kapatmak demektir.
Buna rağmen hâlâ “sabredin” deniyor.
Emekliye sabır önerenler, kendi hayatlarında tek bir gün sabırla yaşasınlar bakalım.
Bu yazı bir serzeniş değil, bir kayıttır.
Tarih not düşer: Türkiye’de bir iktidar vardı; emekliyi rakamla yönetti, gerçeklikle yüzleşmedi.
Ve emekli, günü geldiğinde bu notu sandıkta hatırlatmayı da bilir.
Çünkü emekli unutmaz.