Her yıl 14 Şubat sevgililer günü kutlanıyor.
Orijinal adı ”Saint Valentine’s day” Sevgililer günü.
Bugün insanlar sevgililerine sevgilerini göstermek için çeşitli hediyeler, çiçekler sunarlar.
Her insanın olduğu gibi bizim de sevgilimiz olması gayet doğaldır.
Evde annemizden, okulda öğretmenimizden sevgi, sevgili üzerine çok dersler aldık.
YIllarca andımızı okuduk.
”Yurdumu milletimi özümden çok sevmek”
“Vatanını en çok seven kişi işini en düzgün yapandır.”
Severken nelere dikkat etmemiz gerektiğini beynimize nakış nakış işlediler.
“Ey Türk gençliği; birinci vazifen Türk istiklalini, Türk Cumhuriyetini sonsuza kadar korumak ve savunmaktır.”
O gün bu gün kulağımıza küpe ettikleri öğütlerini tutup uygulamaya çalışıyoruz.
Ama biz sevgilimizi beğenirken, ona aşık olurken belli ölçülerimizi,
Belli kurallarımızı ortaya koyarak değerlendirdik.
Gönlümüzü kaptırdığımızdan beri her geçen gün daha da bağlandığımızı hissediyoruz.
“Yüksek Türk, senin için yüksekliğin hududu yoktur” diye bize yol gösterdi.
Ona olan sevgimiz de katlanarak artıyor.
Bildiğiniz gibi kimi doğanın yeşilini sever, kimi doların yeşilini sever.
Bizim sevgimiz ne parayla ölçülür ne de dolarla ölçülür.
Biz, göğüs kafesindeki ile severken tüm hücrelerimizin birlikte hareket ettiğini hissederiz.
Bu durumdan rahatsızlık duyanlar,
Hasetten çatlayanlar yok mu?
Elbette vardır.
Birilerinin haksızlık üzerine kurduğu tezgahına çomak sokarsan,
Halkı kandıranlara,
Düşmanlarla işbirliği yapanlara balyoz gibi yumruğu oturtursan,
Onları sinek gibi ezersen,
Onların torunlarının öfkesi hiç bitmez.
Varsın bitmesin…
Dışarıdan gelen arpaları kesilirse,
Onlara atılan kemikler azalırsa,
Onlar da yaptıkları yanlışlığın farkına varırlar.
Her insanın anlama, yapılanı kavrama süresi aynı değildir.
Onlar da ne zaman aklını kullanır,
O zaman yapılanların değerini anlar,
Demek ki; Bunun için geçen zaman yeterli olmamış
Aradan bir hayli zaman daha geçmesi gerekir anlaşılan.
Milyonlarca Sevenlerin var.
Milyonlar senin izinde.
Milyonlar senin yolunda…
Adın, başı dara düşenlerin dilinden eksik olmaz.
Sadece bizim değil, yeryüzünde bütün “mazlum milletlerin” sevgilisisin.
Biliyoruz ki sevgilimiz kalkıp bir gün bizi kucaklamayacak,
Saçımızı okşamayacaktır.
Ama yurdumun semalarında iki mavi gözün üzerimizde olduğunu hissedeceğiz.
“Zaferlerle doldurdun ömrünü her cephede,
Sönmeyen ışık oldun şimdi Anıttepe’de,
Atam sen rahat uyu, yolucuyuz biz hürriyetin.
Atam sen rahat uyu, bekçisiyiz cumhuriyetin.”
Onun huzur içinde yatmasını sağlamak da bizim vazgeçilmez görevimizdir.